Aita azpeitiarra eta ama Urberuagakoa

Transkripzioa

-Jaixo eingo nintzen, hor, kalle Okerra. Ze, Ziarkalia, hiru urtegaz-edo, neure gomutie Zierkalian dauket. Baiña jaixo-jaixo, Okerra.
-Ta, zure ume, ume sasoie-ta, Zierkalian pasa zendun?
-Bai, Zierkalian. Neure gomutan, hantxe urte bi edo hiruaz-edo, jun giñen. Ta, hirurok -hiru neba-arreba ga-, jun giñen jaixota, “la calle Okerra”.
-Eta, nungoak euku zenduzen zuk, ama ta aitte?
-Nire aitte, giputxe, Azpeittikue, de Lasao. Eta ama, Markiñekue, de Urberuaga. Azpilza, beheratxua, “caserío” Olazar. Oin, ha etxie botata da ta barrixe einde dauke.
-Zure aitte ta ama, baserrittarrak izenda, kalera?
-Bixek baserrittarrak. Nire aittek urten eban etxetik, hamahiru urtegaz. Ama ta aitte barik geldittu zen. Eta, han geldittu zen, neba nausixe eta bera, kala. Hamahiru urtegaz, esaten eban. Ta, pañolo bat euken, ama gurik, errekuerdotzat gordeta euken. Hantxe ekarri zittule beran erropak-eta. Ia zenbat erropa izengo zien! Ta, ez dakit; haixe, pañuelue gordeta neuken baiña, nun danik. Ez tot topau, ha, nun danik.
-Azpeittiarra, ta Markiñen amaittu eban?
-Bai. Bera ebillen biherrien mendixetan, arbolak botaten. Eta, ez dakit ba, zelan, eingo zin. Bai, pentseten tot baserrixe, Antzabaleko baserrixera jun zala, apopillo edo, lo ta jan-edo. Han hori, mendixek botaten euzela. Eta, handixeik beheko baserrixen bizi zen gure ama-ta. Hangoxi zan-ta. Eta bestie, han apopillo-edo, ba handixeik edo itxurie.

Egilea(k): Karmen Gisasola