Elvira Zipitriarekin lan egiteko bi baldintza

Pasarteak jarraian erreproduzitu

Hizlaria(k): Mitxelena Illarramendi, Mari Karmen

Deskarga:

Bideo hau erabili nahi baduzu, jarri gurekin harremanetan eta kalitate onean bidaliko dizugu. Ez ahaztu mezuan USU-001-031 kodeko bideoa nahi duzula aipatzea: ahotsak@ahotsak.eus

Txertatu bideoa:

Tamaina:

640 x 480

960 x 720

Jone Forcadari esker Mari Karmen euskaraz irakasten hasi zen Donostiako portuko etxe batean. Hark Elvira Zipitriarengana eraman zuen Mari Karmen, eta berekin lanean aritzea eskaini zion, beti ere, majisteritza bukatutakoan eta Elvirarekin urtebeteko praktikak egindakoan. Erabaki zaila izan zen urtebetez praktikak egitea, diruz larri baitzebiltzan etxean.

« Aurrekoa Hurrengoa »

Proiektua: Euskal Herriko Ahotsak
Elkarrizketatzailea(k): Idoia Etxeberria
Data: 2010(e)ko otsailaren 25a
Iraupena: 0:02:26
Erref: USU-001/031
Kodifikatzailea: Irati Lizeaga
Gaia(k): Politika » Euskara eta politika , Ohiturak eta bizimodua » Hezkuntza » Maisu-maistrak , Ohiturak eta bizimodua » Hezkuntza » Ikastolak , Ohiturak eta bizimodua » Hezkuntza » Goi mailako ikasketak

Transkripzioa

Eta hara jun nintzan, eta, bueno, ba, han ezagutu nun Elbira. Eta, bueno, izugarrizko ilusioa egin zion, zeatikan beak, noski, irakasleak nahi zitun, zeatikan berak bakarrikan ezin zun eta orduan, momentu hartan, ba, bera, Karmele Esnal, ba Jone, ba, ale batzuk bakarrikan ari ziran, ez? Eta eskakizunak, ba, gurasoen aldetikan, ba, gero eta gehiago ziran. Eta, bueno, esan zidan "Ui, baino bai, ez dakizu ze poza ta ze ilusioa. Baino hortako magisteritza bukatu behar dezu, eta gero urtebete nerekin praktikak egin". Beak baldintza hori jartzen zun, e, ez zun /etzun/... bestela ez zun iñor onartzen. Eta, bueno, ba, begira, pentsatuko nula, eta... artian gelditzen zitzaidan beste urte bete hori, eta beste bat, ez?. Eta bueno, ba gero harremanakin jarraitu nun eta, bueno, ba, erabaki nun, ba, baietz, baiezkoa esatea. Klaro, ez zan broma, e! Zeatik ordun danok bizi giñan justu-justu. E? Lehen esan dizut, ba, udaran txanpon batzuk ateratzeko eta bat eta beste. Ni gogoatzen naiz ze kezkakin etxera etortzen nintzan, zeatikan nere gurasoei esan zioten, ba, ez dakit, ez naiz gogoratzen oain, baiño hilean ba ez dakit, 100 pezeta edo izango da ordaindu behar dezuna Donostin eskola. Baiño gero, klaro, horrei, ba, trena erantsi behar diozu, eta, aizu, bazkaria ere eaman ein behar dezu ta etxian baiño beti´re zeoze gehixeago jarri beharko zan eta... Ordun, ba, hoi danakin, eta, jartzen zizuen, erreziboa ematen zizuen, eta jartzen zizuen hogei pezeta kalefakzioarena, osea, gehitutzen zioten, edo gaur, ez dakit, "pal santo de la directora" gogoratzen naiz. Eta, klaro, etxera juten giñan ordun danok ba kezkakin, "ui...", ba ta "oain´e eskatu al dizue, oain´e...?, eske ordun ez zegon dirurik, eta... ez?, jendeak... Eta, bueno, nik esaten nun: "Ta oain nik etxean esan behar diet beste urtebete gehiago pasa behar detela sosik irabazi gabe eta gastu guzi hoiekin jarraituz?" ta hola. Baiño, bueno, ba, pixkanaka-pixkanaka, eta, bai, eta, bueno, baiezkoa esan zidaten gurasoak. Ta oain... oain gazteak nahi dezutena egiten dezute, ez?, baiña garai haietan ez gendun ezer erabakitzen, ez.

Egilea(k): Josu Diaz de Otalora