Zazpi ume baserrian, giro ezin hobean

Transkripzioa

Eta bestelan, ba, umik giñan eta okerrak giñan. Eta nire aiñik gabero erresaixu erreza bir ixaten eban. Baiñe 7 ume geuazen han! Eta afaixe eitten euan, eta aitte Julian euan ba behixai jaten emoten e… bedarra asketan ipintxen edo azpigarrixak eitten edo... Ba gixona ba beran biharrak, eta aiñi ba beranin. Eta hor, ba, errosaixu euanin ba danok sukaldin. Danok sukaldin ta nire aiñik, ba, "Agur Marixe" eta "Agur Marixe" eta "Agur Marixe" eta gerotxua be "Agur Marixe". Eta aitte Julianek esaten otsan: “Ia, ba, Bittori, ba, oiñezkeo ez dakit ba zenbat Agur Mari errezau dozuzen” esaten otsan. Eta eske… Eta gero konturatzen naz eta on barre eitten dot, baiñe esaten dot: "eske zer ein biher eban /biban/ nire aiñik 7 seme-alaban aurrin?" Eta holan ez giñan egoten, klaro! Lorrintzen bata bestiai, tengadaka, tikadaka, eta bera koittaue, ba, hantxe. Beheko suan ha, sutako eltza deitzen gako burdiña horrei? Han galdaia bat ipiñi, galdaia bete, ahixe eiñ... eta dana euan biharrena! Eta ordun beheko suantzako trongilak, ba, hauxe tamañokuk, handitxuauak be bai, aittittai burle eitten geuntsanin, Anton gakon ixena eta gure burli ixaten zan: “Anton kekin, pirulero exexin”. Gaur be ez dakit zer nahi daben esan. Egixe da! Baiñe umiok danok “a viva voz” eguerdi ostekua eittea juten zanin, “Anton kekin pirulero exexin”. Eta beheko gelan eitten eban aittittak lo, eta beheko geli euan, ba, haurtxe leixu eta gu hamen, eta hala “Anton kekin pirulero exexin”. Eta gizaju eitten zan aittitte, ba, beran arrebiai keja, aiñiai:“Gaur be honek umiok ez doste ba itxi lorik eitten ta hori te besti te…” Eta aiñik eitten oskun gero gabaz billurtute juteko ta: "Miren, sartu zeu lehenengo", “Agurtza, zeu lehenengo” eta ba holan ibiltxen giñan, "zeu lehenengo", "zeu lehenengo". Eta aiñik ikusten giñuzenin sartzen, ba, trongil txikitxuenak botaten oskuzen bernetan zir, baiñe ez joteko asmun! Truku hartu geuntsan: guk salto eitten gendun eta hainkapetik pasaten gazkuzen geure egur zatixak. Ya truku hartu geuntsanin ez euan zereiñik. “Beste zeozer pentsa bir dot ba”, gure aiñik, “Honek umiok ba zelan domako dittuaz ba nik?” eta bale “neuk errezaten dot gabaz errezaixu, burle eitten dosten bakoitxin eurak erreza biko dabe, lantzin batek”. Hantxe ikasi neban errezaixu errezaten zigorran behian, bai, hantxe ikasi neban.
Baiñe zemat anekdota politt, baiñe sekule etxe haretan ez neban ikusi arpei illun batik, ez neban entzun sekule: “Zu ez za hamengu” esaten. Dana zan baki. Gu okerrak giñan, baiñe eurak ekixen eruten gure oker... umin okertasune. Baiñe nik sekule ez dot ikusi han etxin ikusi bir ez zanik. Ixebez. “Para nada”. Labako sue ein biher zanin, aiñik be, masi eitteko artazi honarteku, holako honeaz…

Egilea(k): Gurutzne Anakabe Kaltzakorta